Professor Manu Keirse (1946) is klinisch psycholoog en autoriteit in België en Nederland op het gebied van verlies en rouw. Hij heeft diverse boeken geschreven over dit onderwerp. Rouw is volgens hem niet iets dat je kan verwerken maar meer iets dat je moet zien te overleven. Verwerken zou betekenen dat je het verlies op een gegeven moment achter je kan laten, dat het op een dag voorbij zou zijn. Volgens Manu Keirse is rouw nooit voorbij maar draagt men het als een schaduw met zich mee. Een schaduw gaat altijd met je mee. Soms zie je die schaduw en soms niet. Op veel momenten ben je je niet bewust van je schaduw en ligt die achter je, maar je kan een hoek van een straat omslaan en ineens ligt de schaduw recht voor je voeten.

Hij noemt de fases in het rouwproces taken, iets waar je actief mee aan de slag kan.

 

Rouw kun je vergelijken met een vingerafdruk; voor iedereen herkenbaar maar nooit hetzelfde. Er bestaat geen handleiding voor rouwen en er zijn geen vaste regels. Het is een persoonlijk proces wat gaat met vallen en opstaan. Er bestaat niet zoiets als dé manier van omgaan met verdriet of dé rouw. 

 

Rouwen vraagt om arbeid en is hard werken. Het verklaart waarom verdrietige mensen zo moe kunnen zijn dat ze niet aan hun dagelijkse bezigheden toe komen. Rouwen is werken aan het vinden van betekenis en het heropbouwen van je persoonlijke wereld, die door het verlies door elkaar is geschud. 

 

Een rouwproces kent volgens Manu Keirse 4 taken; 4 taken die door een ieder op verschillende manieren kunnen worden uitgevoerd.

Rouwen is geen lineair proces waarbij je de ene taak afrondt voordat je doorgaat naar de volgende. Het is geen hokje dat wordt afgevinkt zodat je door kan naar het volgende level. De taken kunnen door elkaar heen lopen en mogelijk dus niet in onderstaande volgorde plaats vinden. De ene taak hoeft niet voltooid te zijn om aan de andere te beginnen. 

 

Rouwtaken:

- De werkelijkheid van verlies onder ogen zien. De eerste periode in de rouw is voornamelijk rationeel.

- Het verlies en de pijn ervaren. De 2e periode raakt vooral de diepe emotionele kant.

- Aanpassen aan het leven na verlies. In de 3e periode wordt de pijn minder heftig en proberen we het leven weer "op te pakken".

- Her-inneren; het bewaren van herinneringen aan de overledene en het opnieuw gaan houden van het leven. In de 4e periode kijkt men meer terug op de fijne herinneringen en kan iemand soms weer met wat vreugde leven.